Rozdział 14

Podtrzymując słaniającą się na  nogach Vicki weszłyśmy do domu.  Miałam nadzieję, że Martin zjadł jakieś bułki i poszedł spać. Nie chciałam by zobaczył Faust w takim stanie, zwłaszcza, że bardzo ją polubił. Razem z Nathalie zaprowadziłyśmy ją po schodach do mojego pokoju.

– A wiesz co jest najgorsze? – powiedziała zmienionym głosem i zaśmiała się ironicznie – Że nie rozumiem nawet siebie. Rozumiesz?! SIEBIE! – wrzasnęła i stanęła o własnych siłach.

– Nie jestem kaleką – szepnęła i już samodzielnie weszła do mojego pokoju. Rzuciła się na łóżko, a ja i Nathalie  usiadłyśmy na materacach. Zapadła cisza, przerywana tylko naszymi oddechami. Nie wiedziałyśmy jak zacząć rozmowę.

– Vicki wyjaśnisz nam wszystko? – zapytała delikatnie Nathalie kładąc jej dłoń na ramieniu.

– Co mam wyjaśniać? – warknęła zakrywając twarz poduszką. – Wszystko się pieprzy – powiedziała już spokojniej. Usiadłam koło niej i zaczęłam głaskać ją po ramieniu.

– Powiesz nam co się dzieje? – zapytałam delikatnie.

– Pamiętacie, jak jeszcze dwa lata temu tak bardzo kochałam dobrą zabawę?

– Trudno tego nie pamiętać – zaśmiałam się pod nosem – Przychodziłaś pod mój dom pijana i śmiałaś się jak psychopata, by później śpiewać miłosne piosenki – Vicki pokiwała energicznie głową, a potem sama uśmiechnęła się siadając.

– Potem się wyprowadziłam – szepnęła zamyślając się – I mam wrażenie, że imprezowanie stało się moją rutyną. Chodzę tam z przyzwyczajenia. Do tego ta cała akcja z narkotykami i Zaynem…

– Czekaj co? – powiedziałam i dałam jej lekkiego kuksańca w bok – Czy my o czymś nie wiemy?

– Nie to nie tak – zaprzeczyła od razu – Zayn mi pomaga. Widzicie, on w przeszłości też brał i dobrze wie, jak to jest. Praktycznie co wieczór latam do toalety i wymiotuję, jakbym była w ciąży. To dlatego, że nie biorę. Malik powiedział, że mój organizm wręcz domaga się nowej dawki, dlatego tak się dzieje. Przed wyjazdem sporo czasu spędzaliśmy ze sobą, a on dotrzymywał mi towarzystwa. Zaprzyjaźniliśmy się. Teraz też cały czas piszemy i rozmawiamy – ostatnie zdanie wypowiedziała prawie szeptem.

– To świetnie! – krzyknęła Nath i objęła brunetkę.

– No właśnie nie… – powiedziała Vicki – Wszystko się zmienia… Tu nawet nie chodzi o tą dzisiejszą sytuację, nie rozumiem siebie.

– Ale w jakim sensie? – zapytałam

– Chyba czuje coś do niego – powiedziała cicho przygryzając paznokieć.  Zaśmiałam się, a Nathalie się do mnie przyłączyła.

– Z czego się nabijacie? – warknęła

– Faust podoba się Malik! – wrzasnęłam kompletnie zapominając o moim bracie.

– Przymknij się – warknęła i jęknęła.

– I to ten cały problem? – zapytałam podnosząc brwi.

– Mniej więcej… – szepnęła, a po chwili sama zaczęła się śmiać.

– To teraz ty Nath, jak tam u Nialla? – zapytała chytrze Vicki.

– STOP! – krzyknęłam zatykając palcem wskazującym usta Sparks. Zeszłam z łóżka i kucnęłam przy małej szafce. Otworzyłam ją, a mym oczom ukazały się pułki wypełnione słodyczami. Przez te kilka lat uzbierało się tutaj sporo żelków, ciasteczek, chipsów, czekolad, paluszków i wielu innych rzeczy

– Zapasy, do których Horanek jeszcze się nie dostał – mruknęłam cicho i wróciłam na miejsce z paczką chipsów cebulowych.

– No to teraz możesz mówić – zaśmiałam się i otworzyłam paczuszkę.

– Ale co? – Nathalie zrobiła naburmuszona minę i zaczęła opychać się przekąską.

Popatrzyłam na Vicki, a ta kiwnęła lekko głową. Wyrwałam paczkę chipsów Nath i schowałam ją za plecami.

– Mów – rozkazałam głosem iście „złowieszczym”. Rudowłosa otworzyła szerzej oczu, a po chwili złożyła ręce na piersiach i prychnęła. Vicki zaśmiała się pod nosem.

– Więc? – zapytałam po kilku minutach ciszy.

–  Dużo rozmawiamy – powiedziała w końcu, a Faust uderzyła się otwartą dłonią w czoło, na co ja zachichotałam.

– Dużo rozmawiamy? Tylko tyle? – zapytała zirytowana.

– Spacerujemy, śmiejemy się, jemy, a potem biegamy w parku. Jest miło. Przy Niallu czuje się inaczej. Lepiej. Tak jak jeszcze nigdy – szepnęła, a ja przytuliłam ją delikatnie – Ale jesteśmy tylko przyjaciółmi! – zaprzeczyła od razu.

– Jeszcze – mruknęła Vicki i sięgnęła po paczkę chipsów.

* * *

Spojrzałam na smacznie śpiące dziewczyny. Spały na łóżku przytulone do siebie, a pomiędzy nimi wciąż znajdowała się paczka po zjedzonych kaloriach. Wyjrzałam przez okno. Tej nocy księżyc rozjaśniał całe niebo – pełnia. Nie wiem czemu nie mogłam usnąć. Przez zjedzenie za dużo świństwa, a może z innego powodu? W głowie wciąż miałam te niebieskie oczy. Wtedy, przed klubem Chris chyba mnie nie poznał. Przedstawiłam się mu, a na jego ustach pojawił się tylko uśmiech.

Usiadłam przy biurku, a błękit zamienił się w zieleń. Krystalicznie czystą i pociągającą. Moje serce zabiło szybciej. Poczułam dziwne mrowienie w łydkach. Tęskniłam. Cholernie tęskniłam za jego uśmiechem, głosem, zapachem, dotykiem. Za jego włosami i wygłupami.

Sięgnęłam po telefon. Było po pierwszej rano. Mimo późnej godziny postanowiłam wysłać do niego SMSa.

Do: Harry

Nie mogę spać. Tęsknie i czekam. Xx

Nie myśląc długo wysłałam te kilka słów. Podparłam głowę rękoma, a po chwili usłyszałam wibracje telefonu. Zdziwiona popatrzyłam na ekran.

Od: Harry

Ja też. Ja też. Ja też. Myślę o tobie…

Uśmiechnęłam się. Cieszyłam się, że Harry nie spał i odpisał. Miałam jednak nadzieję, że nie jest na jakiejś szalonej imprezie.

Do: Harry

Cały czas ;( Jak wasz wieczór?

Postanowiłam dowiedzieć się delikatnie, czy rzeczywiście nie leży upity gdzieś w klubie.

Od: Harry

;* Krótki. Od trzech godzin leże w łóżku i sen nie przychodzi. Słyszę jak Louis chrapie -_-

Odetchnęłam z ulgi.

Do: Harry

Przez niego nie możesz spać?

Westchnęłam czując, jak kleją mi się powieki. Czyżby krótka wymiana zdań z Harrym pomogła?

 Od: Harry

Nie. Sam nie wiem… Chyba za bardzo tęsknie ;(( Jak cię zobaczę, to nie będę nad sobą panował…

Zachichotałam cicho i pokręciłam głową.

Do: Harry

Jeszcze sześć dni… Czy chodzi ci o coś szczególnego? ;>

Czekając podekscytowanie rosło. Uchyliłam lekko okno, gdyż smród jedzenia nie dawał mi spokoju. Usłyszałam jak mój telefon wibruje. Harry dzwoni. Chwyciłam komórkę i wyszłam na korytarz.

– Zwariowałeś? – zaśmiałam się do słuchawki, starając się, by mój głos zabrzmiał srogo.

– Na twoim punkcie – wymruczał, a ja oparłam się o ścianę.

– Harry, jutro macie koncert, idź spać – szepnęłam i usiadłam na schodach, przecierając dłonią oczy.

– Nie czuję potrzeby – jęknął, a ja zaśmiałam się cicho – Brakuje mi ciebie.

– Mi ciebie bardziej – szepnęłam.

– Paul zgodził się byśmy wrócili wcześniej – powiedział, a ja wzięłam głęboki oddech. – Trzy ostatnie dni miały być tylko dla nas. Zwiedzanie i te sprawy.  Wszyscy chcieliśmy wrócić do Londynu, więc już w czwartek wieczorem powinniśmy być u was.

– Mówisz poważnie? – zapytałam podekscytowana.

– Trzy dni – szepnął potwierdzając swoje słowa, a ja pisnęłam cicho. Usłyszałam cichy śmiech.

– Będę czekać – powiedziałam cicho i odetchnęłam.

– Śpij dobrze skarbie – zamruczał, a ja przytaknęłam.

* * *

Tłum ludzi. Śmiechy, wrzaski. Wszyscy gdzieś zmierzają. Mają wyznaczony cel. Ludzie potykają się o własne nogi, by zdążyć się przygotować. Pośrodku tego całego zamieszania stał on. Nonszalancko opierał się o ścianę. Był smutny. Mimo swojego młodego wieku, wyglądał na chłopaka, który dużo przeszedł. Na drugim końcu sali stała ona. Z uniesionymi brwiami śledziła zachowanie ludzi. Nauczyciele już zajmowali swoje miejsca przy długich stołach. Uczniowie byli gotowi, by wystartować. Rozległ się gwizdek. Ruszyli. Krzyki, dopingowanie – nie można było usłyszeć własnych myśli. Dziewczyna znudzona spokojnym krokiem udała się do wyjścia.

– Panno Corner! – usłyszała srogi głos nauczycielki, która pilnowała wyjścia – Podczas zawodów, nie wolno opuszczać sali!

Dziewczyna mruknęła pod nosem jakieś przekleństwo i zrezygnowana oparła się o ścianę przy drzwiach. Chciała być jak najbliżej drogi ucieczki.  Błękitnooki chłopak, który stał tuż obok zaczął jej się przyglądać. Jego wzrok nie wyrażał żadnych uczuć. Dziewczyna odwróciła się w jego stronę i zmierzyła go groźnym spojrzeniem.

– Nie gap się – warknęła nie spuszczając z niego wzroku.

– Zabronisz mi? – zapytał i uśmiechnął się delikatnie.

– Nie – westchnęła przeciągle – Ale mogę nauczyć cię, by nie naruszać czyjejś prywatności – wycedziła przez zęby.

– Dobra, dobra – zaśmiał się cicho – Już przestaje – wystawił dłonie w geście obronnym. Bawiła go ta sytuacja. Niska dziewczyna ze złością wymalowaną na twarzy wyglądała według niego słodko, a nie groźnie.

– Chris – powiedział wystawiając w jej kierunku rękę. Dziewczyna zastanowiła się chwilę.

– Melanie – odwzajemniła gest i uśmiechnęła się przyjaźnie.

– Wiec Melanie, robisz coś dziś wieczorem?

* * *

Mimo, że rozdział 13 dodałam w piątek, postanowiłam dodać już dzisiaj kolejny. Co sądzicie? ;)

JEŚLI CHCESZ BYĆ INFORMOWANY/NA O NOWYCH POSTACH WPISZ SIĘ DO ZAKŁADKI "INFORMOWANI" !

Mam do was pytanie:

Czy chcecie, by w rozdziałach pojawiały się zdjęcia/gify?

Czy wystarczy wam jeden pod rozdziałem?

Rozumiecie o co chodzi?

Pozdrawiam!