Rozdział 21

– Vicki zaczekaj! – usłyszałam za sobą krzyk. Doskonale znałam ten akcent. Zayn.

Stanęłam w miejscu obracając się na pięcie i zaciskając delikatnie dłonie. Deszcz lał się strumieniami z nieba. Typowa londyńska pogoda. Z każdym oddechem para wydobywała się z moich ust i znikała na tle mgły.

– Zayn śpieszę się do domu – mruknęłam gdy stanął przede mną i przeczesał dłonią włosy, z których spadały krople wody. Przestąpiłam z nogi na nogę, czując jak drętwieją mi palce. Zayn chyba to zauważył bo chwycił moje dłonie, w swoje o wiele większe. Spojrzał mi prosto w oczy. Coś go trapiło. Jednak nic nie powiedział, tylko przystawił moje zmarznięte dłonie do swoich ust i chuchnął kilka razy powodując, że po moim ciele przeszły dreszcze.

Staliśmy tak chwilę, a ja zaczęłam się irytować. Marznę, a Malik pewnie dobrze się bawi.

– Malik – warknęłam przerywając mu wpatrywanie się we mnie – Powiesz o co ci chodzi? – dość nie miło to zabrzmiało. Zayn uśmiechnął się delikatnie, wyczuwając moją złość.

Chciałam wyrwać swoje dłonie z jego uścisku, jednak on wciąż je rozgrzewał.

– Masz strasznie zimne dłonie – powiedział, a ja zaśmiałam się wywracając oczami

– Serio? – zapytałam z ironią. Och, panie Malik, stoję na deszczu, przemoknięta i trzęsę się z zimna. Naprawdę mam zimne ręce?

Zayn tupnął kilka razy nogą, a potem westchnął i puścił moje dłonie.

Kiedy chciałam się odwrócić i ruszyć do domu, on przyciągnął mnie za ramiona i zbliżył się diametralnie. Moje dłonie zacisnęły się na jego czarnej, skórzanej kurtce, a on oparł swoje czoło o moje.  Serce przyspieszyło mi bicia, a ja zapomniałam o zimnie.  Dopiero teraz mogłam zauważyć jak bardzo Zayn jest wysoki. Był o głowę wyższy ode mnie.

– Zayn – zdążyłam wypowiedzieć zachrypniętym głosem, nim on złączył nasze usta.

Nasze oddechy mieszały się ze sobą. Jego język błądził po moim podniebieniu, pogłębiając pocałunki. Z początku stałam oniemiała, jednak już po chwili wplotłam palce w jego mokre włosy, przyciągając go tym samym bliżej.

Zayn delikatnie się odsunął, przerywając pocałunek. Jednak wciąż staliśmy przytulani, a jego nos co chwila muskał moje czoło. Dłońmi zjechałam na jego tors, próbując sprawdzić, czy jego serce też bije jak oszalałe. Uśmiechnęłam się do siebie, otrzymując twierdzącą odpowiedź.

* * *

Kiedy wróciłam do domu nie miałam na nic ochoty. Telewizor nie kusił tak jak zwykle, książka leżąca na biurku w ogóle mnie nie interesowała, a zalegając dookoła mnie cisza stała się przytłaczająca. Powolnym krokiem w iście żółwim tempie weszłam po schodach do swojego pokoju. Rzuciłam brązową torebkę na ziemię i położyłam się na łóżku. Głowa po raz pierwszy mi tak ciążyła. Oczy piekły mnie niemiłosiernie od płaczu, jednak na łzy nie miałam już siły. Czułam się tak, jakby ktoś wyrwał mi połowę serca. Miałam ochotę zacząć krzyczeć, by wyładować emocje. Jednak zamiast tego tak po prostu leżałam.

W głowie wciąż widziałam Harry’ego. Słyszałam jego słowa. Czy mówił prawdę? Czy ja mówiłam prawdę? W tej chwili rzeczywistość zaczęła mi się mylić z moimi myślami i wyobrażeniami. Jestem u siebie w pokoju, czy w pokoju Louisa? Gzie się podziała mama i Martin? Czy nie byłam umówiona z Harrym pod kawiarnią?

Zmarszczyłam brwi i westchnęłam. Jednak jestem idiotką.

Mętlik w mojej głowie przerwał dziwny dźwięk. Najpierw jakby jakaś wstrętna mucha wtargnęła do mojego pokoju. Potem męski głos. Harry? Natychmiastowo usiadłam na łóżku prostując się jak struna. Gdzie jest Harry? Rozejrzałam się po pokoju, ale jedyne co zobaczyłam, to jaskrawe światełko, które przedostawało się, przez niedopiętą kieszeń torby.

Pokręciłam z niedowierzaniem głową i doczołgałam się do dzwoniącego telefonu. Wyciągnęłam go i spróbowałam dojrzeć kto do mnie wydzwania. Jednak zamiast czarnych literek zobaczyłam tylko zamazaną, szarą plamę. Zrezygnowana nacisnęłam zieloną słuchawkę.

– Halo? – mruknęłam wciąż zdezorientowana.

– Melanie? – tak znajomy i przyjemny głos dla mojego ucha. Chciałam odpowiedzieć coś z przekąsem. „A kogo się głupku spodziewałeś?”. Jednak kiedy otworzyłam usta nie wydobył się  z nich żaden dźwięk. Zamiast szczęścia i poczucia sarkazmu ogarnął mnie lęk i smutek.

– Mhm… – na tylko tyle się zdobyłam.

– Pamiętasz o czym rozmawialiśmy? – a o czym rozmawialiśmy? Szybko przestudiowałam w głowie moje ostatnie rozmowy z Louisem, starannie pozbywając się z głowy zielonych oczu przepełnionych jadem. Wyjazd.

– O tym, że znalazłeś dom – powiedziałam niczym dumny przedszkolak, który wie, jaka literka jest po A w alfabecie.

– Zastanowiłaś się? – zapytał z nutką nadziej w głosie. Czy się zastanowiłam? Myślałam o tym przez całą drogę powrotną do domu. Omawiałam szeptem plusy i minusy.  Koniec końców plusów wyszło znacznie więcej. Ale zaraz… Wy chyba nic nie wiecie, czyż nie?

Otóż Louis już od dawna proponował mi wspólne wakacje. Mówił, że kilka dni odpoczynku dobrze mi zrobi. Jednak nawet po kłótni z Harrym, nie byłam gotowa zostawić ojca. Więc miło zaskoczyła mnie informacja, że Louis nie myślał o wyjeździe za granicę. Okazało się, że znalazł mały domek, na drugim końcu Londynu, który udostępniła mu jego znajoma. Do tego nie musielibyśmy jeździć autem do szpitala. Spacerem doszlibyśmy tam w dziesięć minut.

– Myślę, że to dobry pomysł – mogłabym przysiąc, że kiedy wypowiadałam te słowa Lou wstrzymał oddech.

– Naprawdę? – zapytał, a ja prychnęłam.

– Tak głupku – szepnęłam choć trochę się rozluźniając.

– Dobra, więc co powiesz na to, bym jutro około trzynastej wpadł po ciebie?

– Brzmi fajnie – powiedziałam, choć nie miałam ochoty pakować się już, teraz, w tym momencie.

– W takim razie do zobaczenia i nie spakuj połowy domu – czułam, że się uśmiechnął. Nawet przez dzielącą nas odległość, po prostu to wiedziałam. Słysząc miarowe pikanie nacisnęłam czerwoną słuchawkę i schowałam telefon do kiszeni.

Miałam wrażenie, że Louis specjalnie nie drążył tematu Harry’ego. Jeśli mieliśmy na chwilę zostawić nasze dotychczasowe życia za sobą, nacieszyć się swoim towarzystwem i odpocząć, to ja również musiałam pozbyć się Stylesa ze swojej głowy. Nie mogłam przecież psuć sobie i jemu chwil, które możemy spędzić naprawdę miło. Postanowiłam więc nie myśleć o NIM, nie rozmawiać o NIM, nie słuchać o NIM, nie czytać o NAS, odpocząć od całego szumu, jaki wywołałam.

* * *

Miałam wrażenie, że w chwili, gdy Louis oświadczył nam swój plan, wszyscy byli przerażeni. Zayn uniósł brwi i popatrzył na przyjaciela pytająco. Liam westchnął i ukrył twarz w dłoniach, złamany całą sytuacją, a Niall spojrzał na mnie. Tak zwyczajnie, uśmiechnął się, położył dłoń na moim ramieniu. Po całym moim ciele przeszedł prąd. Widok ust blondyna ułożonych w uśmiech, niebieskich oczu, tak roześmianych, jego ciepła dłoń – gdyby tylko wiedział jak na mnie działa.

– Louis tak nie może być, pomyśl co zrobi Harry, gdy się o tym dowie! – roztargniony głos Liama przerwał moje rozmyślenia.

– Liam, stary, z całym szacunkiem, ale w tej chwili gówno mnie obchodzi Harry – warknął niemiło Louis i wstał z kanapy – Chciałem was tylko poinformować. Poza tym, to dobry pomysł! Harry wróci do domu, ja go nie uduszę, a Melanie odpocznie!

– Martwisz się o Melanie, czy zwyczajnie chcesz się do niej zbliżyć? – zapytał Zayn, a w pokoju nastała cisza. Niall odwrócił wzrok i spojrzał na chłopców, a ja uczyniłam to samo.

– Nie żartuj sobie Zayn – zaśmiał się Horan – Louis i Melanie? – zapytał z sarkazmem, a ja trzepnęłam go w ramię. Czy był aż tak ślepy?

Myślałam, że wszyscy już zauważyli, co Lou czuje do Melanie. Przecież to było oczywiste. Z początku każdy myślał, że to tylko przyjaźń, a on i Harry zwyczajnie się przekomarzają  Jednak kiedy Louis patrzył na Harry’ego i moją przyjaciółkę, widać było ból, zazdrość i smutek. Pozostaje tylko pytanie co będzie dalej? Czy Melanie też coś do niego czuje? To wszystko jest takie poplątane.

– Louis, dopilnuj, by nic się jej nie stało – powiedziałam patrząc na chłopaka. On kiwną delikatnie głową i uśmiechnął się lekko.

Byłam zła na Harry’ego. Nie mogłam uwierzyć, że nie chciał nawet pozwolić wytłumaczyć Melanie całego zajścia. Doskonale wiedziałam, że moja przyjaciółka nie zrobiła niczego złego. Styles zwyczajnie działa zbyt pochopnie i jest święcie przekonany, że ma rację. Spojrzałam na Louisa, który siedział teraz na fotelu i nad czymś rozmyślał. Co chwila na jego twarzy pojawiał się uśmiech. Powodzenia, szepnęłam w myślach do Tomlinsona. W głębi ducha kibicowałam mu. On nigdy nie postąpiłby tak jak Harry. Przy nim Melanie zawsze będzie bezpieczna, szczęśliwa. To jemu najbardziej ufa, mimo, że mnie i Vicki zna dłużej. To przy nim rozkwita, a nie więdnie. Harry jest dobrym człowiekiem, ale w tej chwili popełnił za duży błąd.

– Natalie? – usłyszałam tak dobrze znanymi głos. Odwróciłam się w stronę blondyna i zauważyłam  że zostaliśmy sami. Kiedy wszyscy opuścili salon? Zmarszczyłam brwi. Czy znowu się zamyśliłam?

– Co o tym sądzisz? – Zapytałam go, chcąc podzielić się spostrzeżeniami.

– Sądzę, że wszystko samo się ułoży – uśmiechnął się. Jak zwykle pełen optymizmu. Przytaknęłam i oparłam się wygodnie o kanapę. Spojrzałam na swoje dłonie. Były szczupłe, a kostki palców delikatnie odstawały. Moje nogi stały się dłuższe. Spojrzałam na blondyna. To wszystko dzięki niemu. Odkąd wspólnie biegamy co ranek, schudłam jedenaście kilogramów. Moja twarz zeszczuplała. Nie nadaję się na modelkę, ale jestem z siebie dumna.

Miałam wrażenie, że twarz Nialla znalazła się bliżej. Poczułam zapach jego perfum, który zmącił mi w głowie. Jego twarz delikatnie mi się rozmazała. Moje nogi stały się miękkie jak z waty. Wiedziałam, że na moje policzki wtargnął czerwony rumieniec.

A Niall wciąż się zbliżał. Jego usta dotknęły moich w chwili, gdy wzięłam głębszy oddech. Tak jakby zanurzała się pod wodę. Z początku nieudolnie zostawiał ślady na moich wargach. Delikatnie, bez doświadczenia. Czując jego chłodny oddech na moich policzku zachichotałam. Niall odsunął się i zmarszczył brwi patrząc na mnie.

– Co? – zapytał lekko speszony i czerwony na twarzy.

– Łaskocze – powiedziałam przykładając dłoń do policzka. Niall zaśmiał się lekko, jednak wciąż był zdenerwowany.

Tym razem to ja przysunęłam się do niego i  musnęłam ustami jego dolną wargę. Niall odwzajemnił pocałunek, tym razem pewniej i silniej. Napierał na mnie, a jego język penetrował moje usta. Po chwili straciłam równowagę i z pozycji siedzącej opadłam plecami na sofę. Niall nie przerywał pocałunku, leżał nade mną, opierając się rękoma o oparcie sofy, po obu stronach mojej głowy.

– Ekhm… – usłyszeliśmy chrząkniecie i natychmiastowo od siebie odskoczyliśmy. Zayn, Liam i Louis z miskami chipsów wrócili do salonu, zajmując miejsca przed telewizorem. Na ich twarzach widniały podstępne uśmiechy.

– Zostawić ich na chwilę samych – mruknął Zayn, kręcąc głową.

– Ciekawe do czego by tu doszło – Liam udał zamyślenie.

– No nie wiem jak wy, ale jak dla mnie to za wcześnie na małe Horanki – powiedział Louis i wskazał na nas palcem. Niall rzucił w niego poduszką, a ja jęknęłam, ukrywając twarz w dłoniach. Nie chciałam, by zobaczyli moją czerwoną, jak burak twarz.

* * *

Przybywam!

Na początku chciałam was strasznie przeprosić, za zaległości na blogach. Na pewno przeczytam wszystko i skomentuję. Jednak ostatnio nie miałam czasu :|

Wybaczcie :(

Nie wiem czy wy też to czujecie, ale ja tak... Jak pomyślę, że jeszcze kilka rozdziałów, to ogarnia mnie smutek :( To jest mój pierwszy blog o 1D, więc mam do niego sentyment ;(

Jeszcze raz przepraszam i do usłyszenia ♥