Rozdział 4

Perspektywa Vicki

Obudziłam się z lekkim bólem głowy. Nic dziwnego. Wczoraj poszliśmy spać dopiero nad ranem. Rozglądnęłam się po pokoju. Znajdowałam się w sypialni Mel. Ściany były niebieskie, a wszystkie meble zostały wykonane z białego drewna. Leżałam na materacu, rozłożonym na ziemi. Mel i Nath spały na łóżku. Rozciągnęłam się i wygramoliłam spod koca. Zeszłam po cichu na dół, by zobaczyć jak mają się nasi piosenkarze.

W domu panowała straszliwa cisza. Aż trudno uwierzyć, że Martin nie biega prosząc o śniadanie  Weszłam do kuchni, która wyglądała jakby przeszło przez nią tornado. Na ziemi, blatach leżały różne produkty spożywcze. Porozbijane jajka walały się po podłodze, wymieszane z mąką.  Spojrzałam na zegar ścienny. Było pięć po jedenastej. Przeszłam do salonu i zaśmiałam się.

Przed telewizorem siedział Martin, który jadł jajecznice z tostami, cicho oglądając bajkę. Na kanapie siedział Zayn, który wyglądał na mocno zmęczonego. Cudem nie spał. Obok niego leżał Louis zajadający tosty z dżemem. Harry spał na jednym z foteli opatulony kocem. A gdzie był Niall? Otóż Horan siedział opierając się o nogi Malika, i wyżerał łyżeczką nutelle ze słoika.

– Mam nadzieję, że pamiętacie o powrocie państwa Corner… – powiedziałam, a wszyscy prócz małego Martina spojrzeli na mnie – Bałagan w kuchni sam się nie posprząta – uśmiechnęłam się przecierając oczy. Niall uśmiechnął się i powrócił do jedzenia czekolady, Louis zaśmiał się i usadowił wygodniej, natomiast Zayn cały czas mi się przyglądał. Bez żadnych emocji.

– Gdzie Liam? – zapytałam zrzucając nogi Lou z kanapy i siadając wygodnie.

– Wyszedł jak tylko wstaliśmy, ma dzisiaj rankę – powiedział Louis niezadowolony z tego, że zajęłam miejsce jego nóg.

– Widzę, że na nianie to wy się nadjecie – wskazałam na Martina, który właśnie odkładał pusty talerz na stolik.

– Mhm… – mruknął zniesmaczony Malik, a ja zaśmiałam się. Młody Corner chyba nieźle dał mu w kość, sądząc po jego minie. Kiedy Zayn westchnął ciężko Martin odwrócił się i spojrzał na niego srogo.

– Nie lubię go! – powiedział wskazując palcem na Zayna, a ja zaśmiałam się.

– Nikt cię nie nauczył, że palcem się nie pokazuję? – warknął Malik wstając z kanapy.

– Boże, ale debil – mruknął Martin uderzając otwartą dłonią w czoło. Louis zaczął się smiać ja natomiast spoważniałam.

– Martin – powiedziałam wstając – Nie wolno obrażać innych! – lubiłam tego dzieciaka. Był dla mnie jak brat. Jednak często włączał mi się instynkt, którego u siebie nie poznawałam. Chłopcy popatrzyli na mnie zdziwieni.

– Przepraszam – chłopak spuścił głowę i zacisnął pięści.

– Przeproś nie mnie, ale Malika – powiedziałam i szybko zatkałam sobie usta – To znaczy Zayna.

– Przepraszam – powtórzył już bardziej srogo.

Westchnęłam i klęknęłam przed nim. Uśmiechnęłam się do niego, a on odwzajemnił gest. Położyłam mu dłoń na ramieniu i zmierzyłam Malika złowieszczym spojrzeniem. Niestety nie zdążyłam nic powiedzieć, bo do salonu weszła Nathalie i Mel. Melanie wydała z siebie dziwny dźwięk, wyglądała na naprawdę wściekłą. Styles w momencie otworzył oczy i spadł z fotela uderzając z hukiem o  ziemię. Jęknął i szybko wstał, widać że był zmieszany. Przeczesał dłonią loki, które sterczały we wszystkie strony.

– Cała czwórka – zaczęła srogo Mel, po czym spojrzała na Martina – Cała piątka ma dziesięć minut na posprzątanie kuchni! Zaczynam liczyć! – warknęła, jednak nikt się nie ruszył. Zrobiła krok do przodu i dopiero wtedy wszyscy zerwali się na równe nogi i pobiegli do kuchni.

– Nie musiałaś tak ostro – zaczęła delikatnie Nathalie.

– Uwierz mi, musiałam – westchnęła Mel i usiadła na kanapie. Rozglądnęła się i westchnęła – Wciąż nie mogę w to uwierzyć.

Pokiwałam twierdząco głową. Wszystkie myślałyśmy tak samo. Nie trzeba było odpowiadać. Wiele dziewczyn oddałoby wszystko, by przeżyć to co my. Przecież nie codziennie spędza się wspaniały wieczór ze sławnymi chłopakami. Oczywiście żadna z nas nie była jakąś wielką fanką ich zespołu, dlatego nie wariowałyśmy na ich widok i nie piszczałyśmy z powodu, że nocowali u nas. Mimo tego, każda z nas była lekko podekscytowana całą sytuacją.

– Melanie – do salonu wszedł Harry, który trzymał coś za plecami. Wyglądał na lekko przestraszonego. Zaśmiałam się w myślach, wiedząc, że chłopcy wysłali go, by uratować sobie tyłki. Byłam tylko ciekawa co tym razem?

– Bo widzisz… – zaczął Styles kiedy Mel popatrzyła na niego. Westchnął i wyciągnął zza pleców złotą misę, dość dużą, która na pewno nie służyła do jedzenia z niej zupy. Byłą złota z różnokolorowymi elementami. Wyglądała na antyk. Szkoda tylko, że była złamana na pół. Melanie zrobiła się czerwona na twarzy.  Nie odezwała się. Zrobiła kilka głębokich wdechów, po czym wstała i podeszła do Harry’ego, który głośno przełknął ślinę. Wyrwała mu misę i ominęła go, po czym skierowała się do kuchni. Nath podążyła za nią, a Harry dosiadł się koło mnie.

– Jest zła? – zapytał z nadzieją, patrząc na mnie.

– Nie. – Powiedziałam stanowczo, a on otworzył szerzej oczy – Ona jest wkurwiona.

Harry jęknął, po czym oboje wybuchliśmy śmiechem. Z kuchni dało się słyszeć krzyk Mel i jęki chłopców.

– Macie to posklejać zanim wrócą rodzice – dodała na koniec i wróciła do salonu – A ty na co czekasz Styles? Kuchnia nadal nie jest czysta!

Zaśmiałam się widząc, jak Harry z miną cierpiętnika wychodzi. Po kilku minutach chłopcy wraz z Martinem weszli do salonu ze spuszczonymi głowami. Tylko Zayn wyglądał na rozbawionego. Chłopcy rozsiedli się na swoich miejscach, a po chwili atmosfera na nowo się rozluźniała. Harry cały czas próbował rozśmieszyć Mel, która co chwila prychała. Niall i Nath rozmawiali wesoło. Louis i Martin coś szeptali, jakby byli najlepszymi przyjaciółmi. Wyszłam na taras i wyciągnęłam z tylnej kieszeni spodni paczkę papierosów.  Wyjęłam jednego, lecz nim zdążyłam go zapalić ktoś wyrwał mi go z dłoni. Jak się okazało był to Malik.

– Jesteś niepełnoletnia. Nie wolno ci palić – powiedział z sarkazmem, po czym sam włożył sobie MOJEGO papierosa do ust. Zaśmiałam się i wyciągnęłam mu go z buzi mimo protestów chłopaka.

– Tak się składa, że jestem pełnoletnia – mruknęłam i zapaliłam papierosa. Od razu poczułam ulgę. Rozluźniałam się i popatrzyłam na Malika, który nie był specjalnie zdziwiony. Sam po chwili wyciągnął swoje Marlboro. Nastała cisza, która wcale mi nie przeszkadzała. W towarzystwie Malika nie trzeba było rozmawiać, wystarczyła cisza. Było w nim coś interesującego. Coś, co odróżniało go od reszty chłopców zespołu. Coś, przez co zapragnęłam go bliżej poznać.

* * *

Rozdział miał być w sobotę, jednak postanowiłam dodać go dzisiaj. Jak wam się podoba?

Co sądzicie o nowym szablonie? :P

5 komentarzy i wstawiam rozdział 5! ;)

Buziaki ;*