Rozdział 18

Kto by pomyślał, że jeden wieczór obróci moje życie do góry nogami. Kilka słów, wypowiedzianych przez obcego mężczyznę. Chwila słabości i huk telefonu upadającego na ziemię. Trzęsące się dłonie i łzy napływające do oczu. Dosłownie moment.

Nie bacząc na plączące się nogi wybiegłam z domu. Nie chciałam dzwonić do Harry’ego. Miał już wystarczająco problemów. Opowiadał mi o zagmatwaniu z koncertami, po co miałabym więc zawracać mu głowę? Odruchowo chwyciłam za telefon. Upadłam na schody przed domem i starałam się uspokoić oddech.

– Louis? – wyjęczałam do komórki – Mój ojciec jest w szpitalu, proszę, przyjedź do mnie.

* * *

Czy wszystko zostanie takie samo, kiedy jego już nie będzie? Czy odwyknę od zapachu jego wody kolońskiej? Czy kiedyś o nim zapomnę?

Białe ściany szpitalnego budynku zaczęły mnie przytłaczać. Cisza, tak nienaruszona, dawała mi ukojenie. Otworzyłam zlepione oczy, by spojrzeć na lekarza. Młody mężczyzna patrzył na mnie z miną cierpiętnika. W reku trzymał biały notes, a w drugiej przewracał długopis. Wstałam powoli i otarłam wierzchem dłoni twarz, zostawiając na niej czarną smugę. Musiałam wyglądać okropnie. Czułam na twarzy zaschnięte łzy, a byłam zbyt zmęczona by produkować nowe.

Co najbardziej bolało? Świadomość, że szanse na porozmawianie z ojcem przed śmiercią są nikłe. Czy on się obudzi? Serce mi się krajało na myśl, że Martin siedzi w domu niczego nie świadomy, razem z mamą, która musi udawać szczęśliwą. A gdzie się podziała Honor? No tak, przecież, jeśli jej bank jest w szpitalu, to idealna okazja by powydawać kolejne pieniądze.

– Panna Corner? – zapytał mężczyzna niskim, grobowym tonem.

– Tak – minęła chwila zanim zdobyłam się na odpowiedź. Mój głos przeraził mnie samą. Był zachrypnięty i piskliwy.

– Pani ojciec żyje, jednak przez najbliższy czas pozostanie w śpiączce.

– Najbliższy czas? – usłyszałam pytanie, które nie wydobyło się z moich ust.

Spojrzałam na Louisa, który przez ten cały czas mi towarzyszył. Odwołał wizytę u swoich rodziców, by móc być tu ze mną. Jego ręka spoczywała na moim biodrze, dzięki czemu nie czułam się samotna. Przyciskał mnie do siebie, jakby chciał ochronić przed całym złem tego świata.

– Nie wiemy dokładnie, na jak długo – odrzekł zdenerwowany lekarz – Nie wiemy też, czy w ogóle się obudzi

Poczułam, że nogi uginają się pode mną. Moja głowa przylgnęła do piersi Louisa. Czułam się słaba i zmęczona. Lekarz oddalił się prędko, widząc moją reakcję. Z małą pomocą Louisa usiadłam na krześle.

– Czemu wszystko tutaj, musi być białe? – warknęłam rozglądając się – białe ściany, biały sufit, białe fartuchy, białe notesy, białe krzesła, białe meble – zaczęłam wyliczać, jednak Louis położył mi dłoń na policzku, zmuszając do popatrzenia na niego.

– Melanie, wiem, że jest ci ciężko – szepnął i przejechał kciukiem pod moim okiem – Jesteś pewna, że nie chcesz zadzwonić do Harry’ego?

Przywołałam do siebie obraz sprzed kilku godzin. Stałam w kuchni, przygotowując dla mnie i Harry’ego koktajle. Straszliwie nie mogłam doczekać się naszego spotkania. Jednak on zadzwonił i odwołał je, a całe szczęście prysło. Paul nie chciał wypuścić Harry’ego ze studia. Ostatnio chłopcy przygotowują się na koncert, a Harry nie był jeszcze na ani jednej próbie. Wiedziałam, że nie ma sensu do niego dzwonić.

– Nie chcę – szepnęłam cicho, choć bardzo chciałam by brunet był koło mnie.

– Melanie, powinnaś wrócić do domu – szepnął Louis otulając mnie ramieniem.

– Nie mogę – jęknęłam – Nie mogę zostawić taty.

– Ale on jest w dobrych rękach, lekarze dadzą ci znać, kiedy się obudzi, a ty musisz się przespać – Louis złożył na mojej skroni delikatny pocałunek po czym wstał i chwycił mnie za dłoń.

– Ale nie mogę wrócić do domu – powiedziałam zdesperowana – Martin nie może mnie zobaczyć w takim stanie – powiedziałam i zaczesałam dłonią włosy.

– Pojedziesz do nas – Louis uśmiechnął się, a ja niechętnie przystałam na jego propozycje.

* * *

Otworzyłam oczy czując, że moje plecy domagają się ruchu. Rozglądnęłam się. Wciąż był wieczór, a może nawet noc. Telewizor był wyłączony, a w pokoju panował mrok. Jedynie elektryczny zegarek na półce dawał cień światła. Było po drugiej.

Zsunęłam się z kolan Zayna, starając się go nie obudzić, jednak wyszło mi to na marne. Otworzył oczy i zacisnął dłonie w powietrzu. Kiedy zorientował się, że nie ma mnie obok zmarszczył brwi i otworzył szerzej oczy.

– Vicki? – zapytał zachrypniętym i zaspanym głosem. Zachichotałam cicho przysuwając się bliżej ściany. Nie widział mnie.

– Nie żartuj sobie – przeczesał dłonią włosy i chrząknął.

– Vicki. –powtórzył moje imię, tym razem głośniej.

Wstał i powoli ruszył w moją stronę. Zatkałam usta dłonią chcąc zagłuszyć swój oddech. Zayn zdawał się mnie nie widzieć. Odwrócił głową w prawo, a ja zrobiłam krok w lewo. Wtem sprytny Malik przybliżył się do mnie i położył mi dłoń na biodrze.

– Myślisz, że jestem ślepy? – zapytał i zaśmiał się lekko. Nawet w tych ciemnościach byłam wstanie dostrzec jego męskie rysy twarzy, kilku dniowy zarost, rozczochrane włosy.

– Może… – powiedziałam przeciągając każdą literę w wyrazie.

Zayn pokręcił głową, ale na jego ustach wciąż błąkał się uśmiech. Zbliżył się niezauważalnie, przypierając mnie tym samym do ściany. Oparł dłonie o ścianę, tuż przy mojej głowie. Nachylił się, tak, że stykaliśmy się nosami. Zacisnęłam dłonie i zamknęłam oczy. Czułam jego oddech na swojej twarzy, a zapach męskich perfum wdzierał mi się do nozdrzy. 

Czułam się podzielona, a czas tykał. Usta Zayna były coraz bliżej. Moje serce chciało wyskoczyć z piersi, a pięści uderzyć mulata. Nogi kazały mi ruszyć z miejsca, a twarz przybliżyć się. Po raz pierwszy nie wiedziałam co robić.

– Zayn? Jesteś w domu? – usłyszałam męski głos. Mulat odsunął się ode mnie i przeklął cicho, a ja odetchnęłam z ulgą.

* * *

Ciemność która mnie otaczała, byłą przyjemną odmianą bieli w szpitalu. Jednak mimo strasznego zmęczenia sen nie chciał przyjść. Po raz kolejny obróciłam się na drugi bok łóżka. Pokój Louisa a był urządzony prawie tak samo, jak pokój Harry’ego. Zastanawiało mnie, czemu Stylesa nie ma w domu. Rozumiałam, że Paul jest wymagającym człowiekiem, ale bez przesady, przecież jest już prawie ranek. Przez myśl przemknął mi obraz Harry’ego siedzącego przy barze, w towarzystwie obcej kobiety. Jednak od razu pokręciłam głową, odrzucając te spostrzeżenia.

Znowu usłyszałam strzępki rozmowy. Najprawdopodobniej Louis, Zayn i Vicki rozmawiali o mnie. Albo raczej kłócili się o coś, gdyż ich głos nie były zbyt przyjaźnie nastawione. Nie mogąc usiedzieć w miejscu wstałam z łóżka. Mimo utraty równowagi ruszyłam w stronę wyjścia.

– Harry ma prawo wiedzieć!

– Ale ona nie chce do niego dzwonić!

– Kurwa, Louis! Jej ojciec umiera, a ty pierdolisz jak dzieciak! Ona nie myśli teraz racjonalnie!

– Przecież nie jest głupia! A ja się nią zajmę.

– Ciekawe co Hazza by powiedział.

– Gówno mnie to obchodzi! Jego tu nie ma! Doskonale wiesz, że Paul wypuścił go kilka godzin temu. On po prostu nie wraca! Pewnie pierzy się z…

Kłótnie chłopców przerwało czyjeś chrząknięcie. To Vicki, która mnie zauważyła, wskazała na mnie głową. Chłopcy automatycznie się odwrócili.

– Co? – wydusiłam z siebie sarkazm.

– Ja… – Louis przyłożył dłoń do skroni, a ja zeszłam na dół.

– Ufam mu – wyszeptałam w stronę Louisa mrużąc oczy – Harry by mi tego nie zrobił.

– Jesteś tego pewna? – zapytał spoglądając mi w prosto w oczy. Nie odpowiedziałam.

Louis prychnął. Nie patrząc na mnie chwycił swoją skórzaną kurtę i wyszedł z domu trzaskając drzwiami. Wezbrała we mnie złość. Złość na Louisa, na Harry’ego, a przede wszystkim na samą siebie. Do oczu napłynęły mi łzy. Wbiegłam z powrotem na górę. Jęknęłam, gdy ułożyłam się na łóżku Louisa. Jego zapach przeszył moje nozdrza. Zamknęłam oczy i odpłynęłam.

* * *

Sądzę, że ten rozdział wnosi wiele do opowiadania. Chciałabym zaznaczyć, ze powoli zbliżamy się do końca historii Melanie.

Jak podoba się Wam szablon? Napracowałam się nad nim, ale efekt jest wspaniały!

Pozdrawiam i przesyłam buziaki!