Rozdział 16

Dziewczyna spojrzała na zbliżającą się ciężarówkę z przerażeniem. Zacisnęła powieki przygotowując się na cios. Łzy napłynęły jej do oczu, a po chwili poczuła jak ktoś ją odpycha. Upadła z bólem na chodnik. Niepewnie otworzyła oczy i zakryła dłonią usta. Łzy ciurkiem spływały jej po policzkach, przy okazji zamazując obraz. Tak potworny.

– Chris – szepnęła  i doczołgała się do nieprzytomnego chłopaka. Ułożyła jego głowę na swoim podołku. Na ustach chłopaka błąkał się delikatny uśmiech, a widząc go dziewczyna jęknęła głośno i załkała.

– Chris! – wrzasnęła potrząsając nim. – Ty idioto – szepnęła i położyła głowę na jego klatce piersiowej. Zacisnęła usta, chcąc usłyszeć bicie jego serca. Jednak długo nie mogła czekać. Usłyszała pisk syren policyjnych, a po chwili ktoś odciągnął ją od chłopaka. Nie miała dość siły by się wyrwać. To byłą jej wina. Przez nią Chris został potrącony, gdyby zareagowała inaczej. Gdyby przestała być tą cholerną beksą!

* * *

Otworzyłam oczy i wystraszona rozglądnęłam się dookoła siebie. Znajdowałam się w swoim zielonym pokoiku.  Światło wschodzącego słońca wpadało do mojego pokoju doskonale o oświetlając. Popatrzyłam w drugą stronę. Harry leżał na łóżku tuż obok mnie. Spał i jak zwykle wyglądał słodko. Musiałam usnąć na kanapie po naszej rozmowie – przeszło mi przez myśl. Miałam tylko nadzieję, że nie zepsułam Harry’emu wieczoru. Delikatnie ułożyłam głowę na jego klatce piersiowej. Sceneria snu natychmiastowo wróciła do mnie. Łzy zebrały się w kącikach oczu. Szybko je otarłam, wzięłam głębszy oddech i wsłuchałam się w miarowe bicie serca Harry’ego. Uspokoiło mnie, choć wszystkie wspomnienia z Chrisem jakby zagościły w mojej głowie na stałe.

– Co się stało? – usłyszałam głos Hazzy, który o dziwo nie był zaspany. Czyżby tylko udawał?

– Nic takiego – szepnęłam  i mocniej wtuliłam się w niego.

– Melanie – powiedział i usiadł na łóżku – Kim jest Chris? – zapytał i przetarł dłonią oczy.

– Słucham? – zapytałam i również usiadłam – Skąd wiesz o Chrisie?

– Trudno nie słyszeć, jak wykrzykujesz jego imię podczas snu – warknął niemiło. – Powiedz mi, jak mnie nie było, to ty i on zabawialiście się, tak?

– Co? – zapytałam i zaśmiałam się ironicznie. – To nie tak! Przecież wiesz, ze nigdy bym czegoś takiego nie zrobiła!

– Więc kim jest Chris?! – zapytał głośno, a ja spuściłam głowę. Łzy napłynęły mi do oczu, jednak tym razem pozwoliłam im swobodnie spłynąć po moich policzkach.

– To mój dawny przyjaciel, który miał wypadek – powiedziałam zachrypniętym głosem.

– Opowiesz mi o tym? – zapytał cicho. Pokiwałam głową  i usadowiłam się Nawego kolanach. Po raz pierwszy czułam, że mogę wszystko opowiedzieć. Pozbyć się brzemienia i poczucia winy.

– To zdarzyło się trzy lata temu – zaczęłam i uspokoiłam się na chwilkę – Poznałam Chrisa, jako czternastoletnia, bezczelna dziewczynka. – Harry uśmiechnął się delikatnie, dodając mi otuchy – Długo się przyjaźniliśmy, a później on wyznał mi, że od dawna mu się podobałam – Harry’emu uśmiech znikł z twarzy, jednak nic nie powiedział – Ja, ja odwzajemniałam jego uczucia, ale zbyt się bałam. Miałam piętnaście lat i nie chciałam mieć złamanego serca. Wtedy od niego uciekłam. Wpadłam na ulicę, akurat kiedy zbliżała się ciężarówka. On – mój głos się załamał – On mnie zawołał, a potem uratował, sam wpadając pod auto – po tych słowach zakryłam dłonią usta – Gdyby nie ten wypadek, moja lekkomyślność, on nadal grałby w koszykówkę. Był w tym naprawdę dobry! – odruchowo złapałam Harry’ego za rękę. Chciałam, dokończyć swoją opowieść – Po tym wypadku jego rodzina nie wpuściła mnie na sale szpitalną. Nie tylko ja siebie obwiniałam. Wyprowadzili się jak tylko wyzdrowiał. Ostatnio spotkałam go w klubie. Pracuje teraz jako barman – odgarnęłam z czoła grzywkę, który przykleiła się do mokrych od łez policzków – Gdyby nie ta cholerna kontuzja! Gdyby nie ja! – ostatnie słowa prawie wykrzyczałam. Harry otulił mnie ramieniem i co chwila muskał ustami mój policzek. Wplótł dłoń w moje włosy i złożył na ustach delikatny pocałunek.

– Nie płacz już – szepnął i spuścił głowę – Przepraszam, za to co powiedziałem – zaczął, jednak przerwałam mu kładąc dłoń na jego ustach.

– To ja przepraszam, że wcześniej ci nie powiedziałam – uśmiechnęłam się delikatnie i ułożyłam głowę na jego ramieniu.

* * *

Nie mogąc dłużej znieść samotności wyszłam z domu. Skierowałam się do małego parku, by odetchnąć świeżym powietrzem. Mieszkanie samej czasem było bardzo korzystne, jednak częściej zwyczajnie zaczynało się to nudzić. Z nikim nie porozmawiasz, nie pokłócisz się. Monotonia zaczęła wkraczać w moje życie. Kiedy szłam wąskim chodnikiem, co chwila ktoś mnie popychał. Zirytowana skręciłam w jedną z bocznych alejek i  oparłam się plecami o zimną, ceglaną ścianę. Wyjęłam z kieszeni paczkę papierosów i szybko włożyłam jednego do ust. Niestety po przeszukaniu wszystkich kieszeni zorientowałam się, że nie mam przy sobie zapalniczki.

– No proszę, proszę – usłyszałam męski głos i szybko się odwróciłam – Czyż to nie nasza słodka Vicki? – chłopak zaśmiał się ironicznie. Zbliżył się i dopiero wtedy mogłam ujrzeć jego twarz.

– Co tu robisz Ben? – warknęłam dość nie miło. Chłopak ubrany był w podarte dżinsy i zwykłą, szarą bluzę. Jego brązowe, tłuste włosy sterczały we wszystkie strony.

– Szukałem cię – po tych słowach bezczelnie oblizał swoje wargi, a mnie przeszedł dreszcz obrzydzenia.

– Nie mów mi, że wciąż chcesz się bzykać – zaśmiałam się i schowałam papierosa do kieszeni. Z Benem łączył mnie tylko i wyłącznie seks. Był to związek bez zobowiązań.  Było miło, jednak czasy się zmieniają. Wtedy chodziło tylko i wyłącznie o słodki, biały proszek, który przynosił mi ukojenie. Kiedy teraz o tym myślę, sądzę, że w tamtych czasach byłam zwyczajną dziwką.

– Tęskniłem – po  tych słowach zbliżył się do mnie i złożył pocałunek na moim obojczyku. Wsunął swoją zimną i brudną dłoń pod moją bluzkę i przyciągnął mnie bliżej. Przygryzł opłatek mojego ucha , a ja pisnęłam cicho, czując jego język błądzący po mojej szyi.

– Kurwa – warknęłam i odepchnęłam Bena od siebie. Ten tylko zaśmiał się i jeszcze mocniej przygwoździł mnie do ściany.  Jego dłoń ponownie wsunęła się pod moją ciemna bluzkę, tym razem próbując rozpiąć mój stanik. Nie widząc innego wyjścia z sytuacji najmocniej jak potrafiłam wgryzłam się w jego ramię. Ben szybko odskoczył ode mnie.

– Popierdoliło cię? – warknął, a ja wykorzystując chwilę nieuwagi wybiegłam z powrotem na ulicę Londynu. Nie odwracając się zaczęłam biec przed siebie. Po chwili poczułam na swojej drodze opór innej osoby. Nim zdążyłam zareagować już leżałam na przechodniu. Syknęłam z bólu, łapiąc się za kostkę. Podniosłam  się delikatnie z ziemi i spojrzałam na znajomego mulata. Zayn zdezorientowany patrzył na mnie i już po chwili stał obok mnie otrzepując swoje ciemne spodnie.

– Jezu Vicki, co ty tu robisz? – zapytał i przymrużając jedno oko podszedł do mnie. Zrobiłam krok w jego stronę, jednak ból w prawej kostce mi to uniemożliwił. Poczułam się bezsilna i poniżona.

– Vicki? – zapytał ponownie. Pokręciłam przecząco głową, dając mu do zrozumienie, że nie chcę o tym rozmawiać. Spojrzałam na blondynkę, która towarzyszyła Malikowi.

– Perrie idź zajmij stolik, zaraz do ciebie dołączę – po tych słowach Zayn pocałował Edwards w policzek, a ta z wyraźnie niezadowoloną miną ominęła mnie i weszła do najbliższej restauracji.

– Wyjaśnisz mi co się stało? – zapytał marszcząc w swój charakterystyczny sposób brwi.

– Ben – powiedziałam lekko zachrypniętym głosem i spuściłam wzrok. Spojrzałam na swoje nadgarstki , na których widniały czerwone ślady.

– Co on ci zrobił? – warknął wściekły mulat i przyjrzał mi się, chcąc zobaczyć w jakim stanie się znajduję. Jakbym nagle stała się dla niego ważna. Zaraz pobiegnie i wda się w bójkę z Benem? Niech sobie odpuści.

– Nic – warknęłam i ponownie spróbowałam wyminąć Zayna, jednak po kilku małych krokach nie mogłam iść dalej. – Wracaj do swojego Edwarda, na pewno cię potrzebuję – wręcz wysyczałam, a on zaśmiał się cicho.

– Vicki, teraz to ty mnie potrzebujesz – powiedział pewny siebie i jednym, zwinnym ruchem wziął mnie na ręce.

– Puszczaj! Dojdę sama! – zaczęłam się wyrywać, jednak już po chwili zrozumiałam, że mój opór na nic się nie zda. Zastanawiam się po co on to wszystko robi? Przecież był zobowiązany tylko do pomagania mi z nałogiem. Najprawdopodobniej chłopcy go do tego namówili, bacząc na jego przeszłość. Do tego spotyka się z tą Perrie. Dziewczyna na bank odchodzi teraz od zmysłów nie mogąc znaleźć ukochanego. Cała ta sytuacja nie jest zrozumiała

Kiedy doszliśmy pod dom chłopców Zayn delikatnie postawił mnie na ziemi, a sam wyciągnął klucze i otworzył białe drzwi, po czym znowu podniósł mnie, tak, jakbym ważyła o dziesięć kilo mniej.

Dom chłopców wyglądał tak samo, jak wcześniej. Może było tu trochę czyściej niż ostatnio. Zayn zaprowadził mnie do przestronnego salonu i ułożył na białej, skórzanej kanapie. Kucnął przy mnie na ziemi, a ja odwróciłam wzrok.

– Vi – szepnął i położył mi dłoń na ramieniu. Spojrzałam na niego niepewnie, a jego czekoladowe oczy przeszyły mnie na wylot.

– Zaczął się do mnie dobierać – powiedziałam pewnie, a moja kostka znów dała o sobie znać. Zayn zacisnął dłonie w pięści i wyglądał na naprawdę wściekłego. Po chwili jednak, bez słowa wstał i wszedł na piętro, by wrócić z torebką lodu. Delikatnie położył mi ją na obolałej kostce.

– Zayn, nie wpadł ci do głowy żaden głupi pomysł, prawda? – zapytałam, a on uśmiechnął się delikatnie. Jednak nie odpowiedział. Westchnęłam podirytowana i ułożyłam się wygodniej na kanapie.

– Lepiej zadzwoń do Edwards, nie chcę być przyczyną rozpadu waszego związku – powiedziałam cicho, a on uniósł brwi, po czym przybliżył się delikatnie.

– Już jesteś – szepnął mi na ucho, po czym wstał i wyciągając swój telefon wyszedł z salonu.

Po wypowiedzianych słowach Zayna pomyślałam, ze robi sobie żarty. To, by rozstał się on z Perrie, dla mnie, było nie możliwe. A może nie miał tego na myśli? Może wszystko zrozumiałam na opak. Prychnęłam cicho, próbując zagłuszyć stres, który nie odstępował mnie na krok.

* * *

No i jest rozdział szesnasty. Chciałam opublikować go już wczoraj, jednak wena mnie opuściła. Przed chwileczką dzięki pomocy Justyny napisałam go do końca. Chcieliście perspektywę Vicki i ją macie ;>

Jeszcze raz zapraszam na  Impossible Promises!