Rozdział 6

W przeciągu kilku minut z Nath doszłyśmy pod dom chłopców. Tak naprawdę myślałam, że zobaczę tu wielki Biały Dom, jak u prezydenta. Jednak ku mej uldze ten dom był… Zwyczajny. Brązowy kolor idealnie współgrał z drewnianymi panelami wokół okien. Robił wrażenie przytulnego i zadbanego. Nikt nie uwierzyłby, gdybym powiedziała „ To tu mieszkają chłopcy z One Direction”. Pewnie by mnie wyśmiał i długo się nad tym nie zastanawiał. Spodziewałam się, że chłopcy są bardzo rozrzutni. Myliłam się.

– O! Już jesteście! – krzyknął Louis wybiegając z domu. Widząc go mimowolnie wybuchłam śmiechem. Przefarbował włosy! Myślałam, że już o tym zapomniał. Tomlinson podszedł do mnie i zmrużył oczy.

– Z czego się śmiejesz mała? – od razu spochmurniałam. Nie lubiłam, gdy ktoś używał wobec mnie określenia „mała”. Po pierwsze, prawdą było, że do wysokich, długonogich brunetek to ja nie należałam. Po drugie, to określenie kojarzyło mi się z pustymi plastikami.

– Z twoich zgniłych włosów – mruknęłam wymijając go – Widać, że od dawna ich nie myłeś – wystawiłam mu język, po czym chwyciłam Nathalie za rękę i wbiegłam do domu.

Pierwsze co rzuciło mi się w oczy był mały stoliczek stojący w rogu przedpokoju. Miał on sześć szuflad, a z każdej wystawały rozpakowane – bądź nie – listy. Wyglądało to przerażająco. Jak pomyślę, że chłopcy dostają po tysiąc listów dziennie i choćby z grzeczności, czy ciekawości muszą je odpieczętować, zaczynam doceniać ich pracę. Przecież taka robota, choć niektórym wydaje się łatwa i przyjemna musi pochłaniać cholernie dużo czasu!

– Nie obrażaj się! – jęknął Louis wbiegając za nami do domu – Mogę mówić do ciebie wysoka, jak chcesz – uśmiechnął się zawadzko a ja spiorunowałam do wzrokiem.

Razem z Nath weszłyśmy w głąb domu. Po prawej stronie znajdowała się kuchnia. Była ona zadbana, czysta. Kafelki podłogowe były białe, natomiast te na ścianach niebieskie.  Stał tam również pięcioosobowy stolik, który wyglądał troszkę gorzej. Szczerze powiedziawszy bałam się, że zaraz odpadną mu nogi. Na lewo zaś od przedpokoju znajdował się salon. Wyglądał jak z bajki! Ściany były zielone, a podłoga wyłożona została ciemnobrązowymi panelami. Okna ozdobione w białe firanki idealnie kontrastowały z kwiatami poustawianymi na parapetach. Przy jednej ze ścian stał duży telewizor, naprzeciw którego sofa i trzy fotele aż krzyczały by na nich usiąść. Wyglądały na zabójczo miękkie. Stał tam też stoliczek ze szklanym blatem, na którym aktualnie znajdował się kubek z ciemnym płynem.

Kiedy z powrotem wróciłyśmy do przed pokoju zostało nam do obejrzenia tylko piętro. Jednak kiedy skierowałyśmy się w stronę schodów zaczęli z nich zbiegać chłopcy. Wrzeszczeli jak opętani trzymając w rękach coś kolorowego. Louis również nimi był, nie wiedziałam jakim sposobem nie zauważyłam jego zniknięcia. Nath jęknęła, a ja dopiero wtedy zdałam sobie sprawę, że „coś kolorowego” to pistolety na wodę. Nim zdążyłam jakkolwiek zareagować chłopcy ze śmiechem zaczęli oblewać nas wodą. Razem z Nathalie zaczęłyśmy uciekać jednak parter domu był tak mały, że już po chwili chłopcy zapędzili nas w kozi róg. Była nim oczywiście kuchnia. Stałyśmy obie przemoczone lekko się trzęsąc. Harry podszedł do mnie i uśmiechnął się łobuzersko.

– Ostrzegam cię Styles! – warknęłam mrużąc oczy, lecz było za późno. Poczułam jak po włosach spływa mi zimna woda. Jednak nie chciałam być mu dłużna. Odkręciłam kurek przy kuchennej umywalce i ustawiłam dłoń tak, by woda zaczęła pryskać. Lekko zirytowani chłopcy chyba mieli już dość. Nie przewidzieli takie obrotu akcji. Louis podbiegł do mnie, objął mocno i odciągnął od kranu. Harry zakręcił wodę, a ja rozejrzałam się i wybuchłam śmiechem.  Kuchnia już nie wyglądała tak idealnie. Kafelki na ścianie ociekały wodą, a na ziemi utworzyła się jedna, wielka kałuża. Spojrzałam nadal śmiejąc się na miny towarzyszy. Nath stała opatulona przez ręcznik, który przeniósł jej Niall. Harry przepychał się z Zaynem, który przy okazji poślizgnął się i razem z Liamem wylądował na ziemi. Louis, który nadal mnie obejmował również zaczął się śmiać  Kiedy w końcu oboje się uspokoiliśmy otarłam łzy, które pojawiły się w oczach. Tommo puścił mnie, a ja odwróciłam się w jego stronę. Nie wytrzymałam usiadłam na ziemi i zaczęłam się śmiać tak, że rozbolał mnie brzuch. Włosy Lou ociekały zieloną mazią, a niczego nie świadomy chłopak zmierzwił je sobie, po czym jęknął, czując, że coś przylepiło się do jego dłoni. Wszyscy zaczęliśmy się śmiać. Harry pomógł mi wstać, a ja zachwiałam się i oparłam o niego.

– Lou – zaczęłam próbując się opanować – Czym ty pomalowałeś sobie te włosy?

– No wiesz… – zaczął, a wszyscy próbowaliśmy go słuchać – Nie chciało mi się kupować farby, więc zastosowałem domowe środki.

– Domowe środki, co? – uśmiechnęłam się i pokręciłam przecząco głową. Jaki ten Lou potrafi być głupiutki. Już nawet nie chciałam wnikać czym i jak on to zrobił.

Po kilku minutach rozmowy zabraliśmy się za sprzątanie. Ja i Nathalie wycierałyśmy papierem ręcznikowym kafelki ścienne. Louis i Niall rozkładali na ziemi ręczniki, które co chwila zmieniali. Zayn wycierał pistolety na wodę, by później chować je do kartonowych pudeł. Natomiast Harry naprawiał kran, gdyż okazało się, że kiedy Louis odciągnął mnie od mojej „zabawki”, coś zostało naderwane, przez co Styles musi się teraz z tym męczyć. W pewnym momencie, kiedy już prawie wszystko było wysprzątane usłyszałam strzyknięcie. Przerażona mina Harry’ego mówiła za niego. Minęła sekunda, a z kranu samodzielnie zaczął lać się strumień wody, który ochlapał nie tylko nas, ale także całą kuchnie. Jęknęłam zmęczona siadając na krześle. Cała praca na marne. Miałam ochotę zabić Stylesa. Usłyszałam dzwonek do drzwi. Chłopcy, którzy aktualnie próbowali zatamować wytrysk wody krzyknęli, bym otworzyła. Razem z Nath przemoczone pobiegłyśmy  do drzwi. Otworzyłam je mając nadzieję, że zobaczę Vicki. Nie myliłam się. Jednak obok niej stała stanowczo wyższa dziewczyna z fioletowymi włosami. Miałam wrażenie, że wyszła z jakiegoś filmu. Wyglądała jak lalka. Uśmiechnęłam się do Vic, jednak ta wyglądała na strasznie zirytowaną.

Kiedy chciałam przedstawić się nieznajomej, ta przeszła koło mnie nawet nie zaszczycając mnie jednym spojrzeniem. Wiedziałam, że będzie ciężko.

– Kto to jest? – szepnęłam do Vicki.

– Dziewczyna Malika – mruknęła cicho zdejmując buty.

Po chwili usłyszałyśmy pisk „dziewczyny Malika”, która praktycznie płacząc wybiegła z lekko mokra koszulką z kuchni. Nathalie szybko wytłumaczyła Vicki, co tu się stało, a ta zaśmiała się z nowo poznanej dziewczyny. Nath poszła za dziewczyną z fioletowymi włosami, próbując ją uspokoić. Natomiast ja i Vicki weszłyśmy do kuchni. Chłopcy już opanowali sytuację. Jednak byli sto razy bardziej przemoczeni.

– Perrie – mruknął Zayn, po czym lekko uśmiechnął się do Vicki i wybiegł z kuchni.

W ogóle się nie wstydząc wbiegłam na górę, do beżowej łazienki przy jednej z sypialni. Była całkowicie normalna, jednak obrzydziły mnie męskie bokserki w umywalce. Nie chciałam wnikać, czy były czyste, czy też użyte. Wyjęłam pięć ręczników z dużej szafki i zbiegłam na dół.

– Nie waż się mnie dotykać, do póki nie wyschniesz. To nowa bluzka! – usłyszałam krzyk Perrie.  Zayn mruknął jakieś przekleństwo, a ja podałam mu ręcznik. Uśmiechnął się, a ja popatrzyłam na niego ze współczuciem. Niall przytulał Nath trzęsąc się z zimna, a ta stała jak kołek cała czerwona na twarzy i próbowała uwolnić się z jego objęć. Jednak ten jęczał, że jest mu zimno. Okryłam go ręcznikiem, przy okazji przytulając zmarzlucha. Uśmiechnął się z wdzięcznością, jednak nadal nie chciał puścić Nath mówiąc, że słodko pachnie, czym jeszcze bardziej ją zdenerwował. Liam siedział, na krześle, kiedy podałam mu deskę ratunkową czyt. Ręcznik.

– Dzięki – mruknął i otarł twarz.

Lou wręcz rzucił się  na mnie wyrywając mi z ręki zielony ręcznik.

– Jesteś aniołem! – krzyknął i przytulił mnie mocno. Zaśmiałam się i sama spłonęłam rumieńcem. Po chwili puścił mnie i zaczął czyścić swoje włosy. Podeszłam do Harry’ego i oddałam mu ostatni ręcznik, już lekko mokry. Podziękował i zaczął wycierać swoje, już skręcone włosy.

Wyszłam na piętro chcąc się trochę rozejrzeć. Łazienkę z bokserkami w umywalce wolałam ominąć. Weszłam do pierwszego z pięciu pokoi. Był on pomalowany na ciemny brąz. Po lewej stronie przy ścianie stało wielkie łóżko z baldachimem. Naprzeciw przy ścianie znajdował się ciąg półek. Tych z książkami, płytami, różnymi bzdetami, oraz szafą z ubraniami. Ten pokój miał połączoną łazienkę, do której nawet nie chciałam wchodzić bojąc się co mogę tam ujrzeć. Wyszłam wiec na balkon i odetchnęłam z ulgą. Kwiecień. Słońce chowało się za horyzontem, a lekki wietrzyk spowodował, że przeszył mnie dreszcz.

– Przeziębisz się – usłyszałam lekko zachrypnięty głos. Odwróciłam się i zobaczyłam szanownego Harolda z ręcznikiem w ręku. Podszedł i opatulił mnie nim szczelnie. Nie cofnął się ani o krok. Chciałam prychnąć, lub odpowiedzieć niemile by go zirytować, choć pewnie tylko by się zaśmiał. Jednak coś mnie powstrzymało. Słowa ugrzęzły mi w gardle, i mogłam tylko patrzeć w te jego zielone oczy, które obserwowały mnie ze zmartwieniem i pożądaniem. Pierwszy raz poczułam się tak bezradna. Coraz trudniej było mi brać oddech, i na pewno nie z powodu przylepionej, mokrej koszulki, która z pewnością odsłaniała stanowczo za dużo.

***

Ten gif straszliwie mi się podoba <3
ACH! Z tego rozdziału jestem cholercia zadowolona :D Mam nadzieję, że wy też ^_^
Od teraz będę pisać tylko z perspektywy Melanie. Oczywiście czasem zdarzy się, z perspektywy kogoś innego.
Chcę przeprosić tych, którzy lubią Perrie!
W moim opowiadaniu jest taka, a nie inna :/
Ten rozdział jest chyba najdłuższy, więc jeśli chcecie rozdział 7, to ja chcę 7 komentarzy <3
Pozdrawiam miśki !

Zapraszam do podstrony "bohaterowie". Powiedzcie, podoba wam się wykonanie kart postaci?
Liczę na waszą opinię!