Rozdział 17

Do spotkania z Louisem zostało mi kilka minut.  Umówiliśmy się w Starbucksie Oczywiście mój tata nie mógł mnie podwieźć, gdyż wyszedł gdzieś z Honor. Miałam wrażenie, że poświęca jej stanowczo za dużo czasu. A co z Martinem? Mój brat jest w takim wieku, kiedy potrzebuje się ojca!

Odetchnęłam z ulgą, kiedy zobaczyłam zielony napis, reklamujący kawiarnie. Czym prędzej weszłam do środka. Rozejrzałam się po mlecznym wnętrzu, by znaleźć przyjaciela. Siedział odwrócony tyłem przy dwuosobowym stoliku, zaraz przy oknie. Odruchowo wygładziłam swoją białą, letnią koszulkę z krótkim rękawem. Poprawiłam krótkie spodenki, po czym zgrabnym ruchem doszłam do stolika. Stanęłam za niczego nie spodziewającym się chłopakiem i położyłam mu dłoń na ramieniu. Louis podskoczył delikatnie i z uśmiechem na ustach spojrzał na mnie.

– Cześć – powiedziałam i schyliłam się dając Tomlinsonowi delikatny pocałunek w policzek. Usiadłam przed nim i zamówiłam średniej wielkości  frappuccino.

– Długo czekasz? – zapytałam, gdy kelnerka odeszła od stolika.

– Nie. Przyszedłem wcześniej – wystawił mi język, a ja kopnęłam go delikatnie pod stołem.

– To opowiadaj. – powiedziałam uśmiechając się i opierając głowę na dłoniach. Louis spojrzał na mnie pytająco, a ja westchnęłam.

– Jak było. Wiesz Francja, Paryż. Miasto zakochanych. Poznałeś kogoś? – zapytałam i odebrałam od młodej kobiety zamówioną przeze mnie kawę. Louis spuścił wzrok i przez sekundę wydawało mi się, ze jest smutny. Jednak już po chwili  uśmiechnął się ukazując rządek białych zębów.

– Nie chcę nikogo poznawać – powiedział, a ja zmarszczyłam brwi. Już wiedziałam, ze coś się stało.

– Louie, co się stało? – zapytałam, a on zaczął stukać palcami o blat.

– Nic takiego – powiedział, a na jego ustach ponownie pojawił się uśmiech. Całkowicie nieszczery i wyćwiczony. Westchnęłam podirytowana i położyłam moją dłoń, na jego stanowczo większej.

– Przestań – poprosiłam, nie do końca mając na myśli wystukiwany przez niego rytm.

– Przepraszam – powiedział i splótł nasze palce. Uśmiechnęłam się pokrzepiająco. Louis patrzył na nasze splecione dłonie, aż  w końcu podniósł wzrok z nich, na mnie. Jego niebieskie, lekko przyszarzałe tęczówki zdawały się studiować każdy detal mojej twarzy.

– Zakochałem się – powiedział wciąż na mnie patrząc. Serce zaczęło bić mi szybciej pod wpływem jego spojrzenia. Spuściłam wzrok zmieszana i zaczęłam jeszcze raz studiować jego słowa.

– To wspaniale! – powiedziałam z entuzjazmem. Cieszyłam się, że Louis znalazł sobie obiekt westchnień, jednak kiedy wyobrażałam sobie, że jego dłonie splatają się z dłońmi innej kobiety zaczynałam odczuwać zazdrość.

– Kim jest twoje wybranka? – zapytałam i uśmiechnęłam się delikatnie, ściskając jego dłoń.

– Znasz ją – powiedział i również się uśmiechnął.

– No powiedz! – zaśmiałam się, ale on tylko pokręcił głową. – Louie! – jęknęłam, a on zaśmiał się cicho.

– Foch! – mruknęłam i wyswobodziłam swoją dłoń, po czym oparłam się o krzesło i wyjrzałam przez okno.

– Fachowe obciąganie ch… – zaczął Louis przeciągle, a ja otworzyłam szerzej oczy i zatkałam mu dłonią usta.

– Nie, nie ten foch – zaśmiałam się, a on znów splótł nasze palce.

* * *

– Zayn, naprawdę mogę już wrócić! – jęknęłam głośno, a Malik zaśmiał się tylko i pokręcił przecząco głową. Warknęłam cicho, a on ponownie skupił się na meczu piłki nożnej. Jednak co chwila przyglądał mi się, jakbym miała gdzieś pójść.

Nastał wieczór, a Malik tak zwyczajnie nie chcę mnie wypuścić do domu. Spojrzałam na swoją zabandażowaną kostkę i przeklęłam w myślach.

– Przecież nie będę tu spała! – powiedziałam, kiedy na telewizorze wyświetliły się reklamy.

– Będziesz – powiedział brunet i znowu się uśmiechnął – Sama słyszałaś co powiedział lekarz.

– No tak, ale kiedy chłopcy wrócą, to nie będzie dla mnie miejsca – uśmiechnęłam się tryumfalnie, wiedząc, że właśnie wygrałam.

– Nie wrócą – powiedział i rozsiadł się wygodniej. – Harry tą noc spędza u Megan– powiedział i zaczął figlarnie ruszać brwiami. – Niall zabiera Nath na koncert i jeśli wróci to… Rano. Louis zaraz po spotkaniu z Corner pojechał do rodziców. A Liam jest z Danielle. – po tych słowach uśmiechnął się szerzej.

– Czyli zostaniemy sami – mruknęłam i przygryzłam delikatnie paznokieć. Wciąż w głowie miałam jego słowa. Już jesteś. Cały czas zastanawiałam się jak mam to odebrać. Spojrzałam na Malika. Był przystojny, tak. Na pewno był przystojny. Do tego miał zniewalający charakter. Jednak czy czułam cos do niego?

– Kurwa – warknęłam karcąc siebie, za swoje myśli.

– Gdzie?! – krzyknął Zayn i zaczął się rozglądać. Zaśmiałam się i pokręciłam głową.

– Tu siedzi – wskazałam na mulata, a ten zrobił obrażoną minę.

– Uważaj, bo przyjdę w nocy i cie zgwałcę – mruknął, a ja zaśmiałam się ponownie.

Odsunęłam się od niego, na tyle, na ile pozwalała moja zwichnięta kostka. Zayn jednak widząc moje nieudolne poczynania chwycił mnie za biodra i ułożył sobie na podołku. Uśmiechnął się i objął mnie w pasie.

– Zayn nie przeginaj – warknęłam chcąc zsunąć się z jego kolan.

– Na pewno jest ci wygodnie – powiedział i wystawił mi język. Nie odpowiedziałam. Rzeczywiście siedziało mi się wspaniale. Kostka oparta wygodnie o kanapę bolała mniej, a ja sama mogłam cieszyć się bliskością drugiej osoby.

– Dobra – fuknęłam obrażona i delikatnie ułożyłam głowę na jego ramieniu. Zayn zaśmiał się cicho, za co dostał ode mnie kuksańca w bok.

– Dobranoc – szepnęłam i wsłuchując się w jego miarowe bicie sera zamknęłam oczy.

* * *

Kiedy wyszliśmy z zatłoczonego klubu, na świeże powietrze od razu odetchnęłam. Koncert, na który zabrał mnie Niall, nie był jakimś widowiskowym show. Mało znana kapela grała w malutkim klubie na obrzeżach Londynu. Nie przeszkadzało mi to. Muzyka byłą świetna, Niall jako osoba towarzysząca sprawdzał się doskonale. Najśmieszniejsze było to, że w czasie przerwy pomiędzy piosenkami rozdawali darmowe jedzenie. Niall, jak to Niall musiał coś zjeść. Latał więc za obcymi mężczyznami wyrywając im nieraz całe srebrne tacki. Dziwię się, że nikt go nie upomniał.

– Jest po północy, chyba muszę odwieźć panią do domu – zwrócił się do mnie Niall, chowając swój telefon do kieszeni. Wolnym krokiem szliśmy w stronę parkingu, na którym czekał już na nas czarny samochód Horana.

– Nie musisz – powiedziałam i rozciągnęłam się. Tak naprawdę wolałam spędzić z nim jeszcze trochę czasu, niż wysłuchiwać kazań matki.

– To co chcesz robić? – zapytał Niall opierając się o maskę swojego auta. Westchnęłam i uśmiechnęłam się.

– Nie mam bladego pojęcia – powiedziałam i zaśmiałam się cicho. Co można robić w środku nocy?

– Mam pomysł! – krzyknął uradowany blondyn. Zwinnie otworzył bagażnik auta i już po chwili wyciągnął coś z niego. Z początku nie mogłam dojrzeć cóż takiego on wyczarował, jednak kiedy podszedł bliżej od razu zrozumiałam, że owym przedmiotem jest koc, a raczej dwa koce.

– Noc pod gołym niebem? – zapytał i uśmiechnął się delikatnie. Z początku się wahałam.  Przecież nie można tak po prostu nocować w parku. Zawsze istnieje ryzyko. Ktoś może nam coś zrobić, lub mogą nas zwyczajnie wyrzucić. Jednak kiedy Niall uśmiechnął się po raz kolejny wszystkie wątpliwości minęły. Wiedziałam czego chcę i już po chwili pokiwałam ochoczo głową.

* * *

No więc jest 2:20, a ja nie mogę spać. Leże w łóżku, w domu letniskowym i kiedy tylko zamykam oczy i gaszę światło słyszę dziwne dźwięki O.O Po raz pierwszy tak się boję, dlatego dzisiaj zarywam nockę, pisząc rozdziały i oglądając filmy. Co sądzicie o rozdziale? Jak dla mnie wyszedł fajnie. Chciałabym podziękować Lenie_S za szczerą, długą opinię. Na pewno wejdę na twojego bloga, może nawet dzisiaj ^^ Wszystkim innym osobom oczywiście również dziękuję za komentarze!

Pozdrawiam wszystkich serdecznie ♥