Prolog

Perspektywa Melanie

Zatłoczone ulice Londynu, stawały się coraz większym problemem. Umówiłam się z dziewczynami o piętnastej przed centrum handlowym. Pech chciał, że mój ojciec nie mógł mnie podwieźć. Skazana byłam na samotne przepychanie się, prze tłum ludzi. Spojrzałam na zegarek.

– Cholera – mruknęłam, widząc, że jest za pięć trzecia.

Przyśpieszyłam, choć i tak byłam już strasznie zmęczona. Brak kondycji dawał o sobie znać. Od dwóch lat nie uprawiam już żadnego sportu.  Kiedyś dwa razy w tygodniu ćwiczyłam taniec. Teraz nawet o tym nie myślę. Odetchnęłam z ulgą widząc krzywy dach mojego celu. Podbiegłam bliżej i uśmiechnęłam się do moich przyjaciółek.

– Gdzieś ty była? – Vicki wydała się oburzona, ale po chwili uśmiechnęła się pokrzepiająco.

– Martwiłyśmy się – szepnęła Nathalie i również uśmiechnęła się słodko.

– Musiałam iść na piechotę – warknęłam krzywiąc się, ale po chwili rozchmurzyłam się.

Zaczęłyśmy iść do naszej ulubionej kawiarni, by w spokoju pogadać. Zajęłyśmy  jedyny wolny stolik i zamówiłyśmy po jednej czarnej kawie. Po chwili wszystkie pogrążyłyśmy się w rozmowie.

W pewnym momencie Nathalie wybuchła głośnym śmiechem, tak, że wszyscy zaczęli się nam przyglądać. Nath jest bardzo otwartą osobą. Potrafi gadać godzinami, nawet jeśli nikt jej nie słucha. Zawsze jest uśmiechnięta, mimo swoich problemów o których rzadko kiedy nam mówi. Cały czas same musimy dowiadywać się, czy u niej wszystko w porządku. Nathalie jest na pewno delikatna, ma wiele kompleksów o których otwarcie nie mówi, kiedy poznaje nowych ludzi staje się nieśmiałą, cichą myszką. Vicki jest jej całkowitym przeciwieństwem. Łamie wszystkie zasady i nie przejmuje się innymi. Doskonale wiemy, ze ma problemy w domu. Do tego pali, nienawidzę kiedy to robi. Swoją twarz chowa po kapturem twierdząc, że nie lubi, gdy ktoś na nią patrzy. Jednak można z nią normalnie porozmawiać. Tak jak teraz. Siedzimy sobie w kawiarni i jest przyjemnie. Ja. Cóż mogę o sobie powiedzieć? Jestem… zwyczajna. Moi rodzice się rozwiedli, przez co muszę znosić moją macochę, która na każdym kroku stara się być ze mną blisko. Irytuje mnie tą swoją słodyczą.  Mam młodszego brata, i ojca, który zachowuje się jak dziecko. Moi znajomi mówią mi, że często jestem oschła. Zwłaszcza dla nowo poznanych osób. To prawda. Do tego najbardziej na świecie nie lubię, kiedy ktoś mi rozkazuję. To takie wkurzające.

– Halo – Nathalie pomachała mi dłonią przed oczami. – Zbieramy się?

– Jasne – uśmiechnęłam się nieco zmieszana.

– Ja chcę koktajl – powiedziała Vicki i ustawiła się w kolejce do lady. Nath stanęła obok niej. Ja natomiast chwyciłam swój plastikowy kubek z kawą i wyszłam na zewnątrz. Oparłam się o ceglaną ścianę i zamknęłam oczy. Odetchnęłam głęboko i zrobiłam krok do przodu z zamiarem pospacerowania. Otworzyłam oczy i zobaczyłam idącego prosto na mnie chłopaka. Szedł tyłem a jego kręcone włosy powiewały na wietrze. Nim się odsunęłam chłopak wpadł na mnie, a ja upadłam na ziemię. Kubek z kawą wyleciał z moich rąk lądując obok mnie. Kawa oblała moje spodnie i po części moją niebieską bluzkę. Chłopak odwrócił się i spojrzał na mnie wystraszony.

– Wszystko w porządku? – zapytał podając mi rękę. Zignorowałam ten gest i wstałam o własnych siłach. Przyjrzałam się sprawcy. Miał zielone oczy, które przyglądały mi się z zaciekawieniem. Ubrany był w szary sweter i czarne rurki z szerokim krokiem. Miał kręcone włosy, jedynie grzywka była prosta. Zobaczyłam za nim czwórkę chłopców, trochę zmieszanych tą sytuacją.

Z kawiarni wyszła Nathalie i Vicki.

– Melanie? – zapytała Nathalie kładąc dłoń na moim ramieniu. Odwróciłam się do niej i uśmiechnęłam, kompletnie ignorując chłopaka, który na mnie wpadł.

Podniosłam kubek po kawie i wyrzuciłam go do najbliższego śmietnika. 

Byłam wściekła. Chwyciłam kubek koktajlu, który Vicki trzymała w ręce. Mimo jej oburzenia podeszłam do chłopaka, który na mnie wpadł. Przed jego oczami wyciągnęłam z plastikowego kubka rurkę i popatrzyłam na swoje ubranie. Byłam oblana dokładnie na prawej nogawce spodni, za to moja bluzka była praktycznie sucha. Podeszłam bliżej zielonookiego i wylałam koktajl na jego spodnie. Starałam się, by był obudzony dokładnie tam gdzie ja. Oddałam kubek przyjaciółce.

– Teraz wszystko w porządku – uśmiechnęłam się do niego uroczo. Zobaczyłam, że jego towarzysze zwijają się ze śmiechu. Po chwili nawet Vicki zaczęła się śmiać. Natomiast ja i chłopak z lokami na głowie staliśmy wpatrzeni w siebie. Nie był zły, był raczej rozbawiony. Czym? Moją pewnością siebie?

Nathalie podeszła do mnie.

– To jest One Direction – szepnęła mi na ucho.

– Kto? – zaśmiałam się, po czym przyjrzałam owym chłopcom.

Dopiero teraz sobie przypomniałam, kim oni są. One Direction. Osobiście ich nie słucham, ale śpiewają całkiem, całkiem. Zrobiło mi się głupio, ale zaraz potem uśmiechnęłam się z wyższością. Co z tego, że są jakimś tam sławnym boys bandem?

– Jestem Louis – przedstawił się chłopak, który najwyraźniej chciał przerwać niezręczną ciszę.

– Melanie – odpowiedziałam, po czym każdy z nich po kolei nam się przedstawił. Jedynie zielonooki stał cały czas na mnie patrząc.

– Hazza, a ty co? Kamień? – zapytał Louis, zwracając się do swojego kolegi.

– Lou! Mam mokre spodnie! Zobacz! – krzyknął „Hazza” i zaczął wskazywać na swoje rurki uśmiechnięty.

– Jakiś ty spostrzegawczy – powiedziała Vicki z uniesionymi brwiami.

– Vicki! – skarciła ją Nathalie.

– Mam na imię Harry i jestem spostrzegawczy! Słyszałeś Lou? Pochwaliła mnie! – wybuchłam śmiechem. Natomiast Vicki patrzyła na niego niedowierzając. Mimo, ze go obraziła, Harry nadal tryskał dobrym humorem.

– To dziwne – mruknął Zayn zapalając papierosa – Jakoś nie piszczycie i nie prosicie o autografy.

– Każdy musi was słuchać? – zapytała Vicki ze stoicki spokojem.

Zayn popatrzył na nią z uniesionymi brwiami i uśmiechnął się, na co Vicki tylko prychnęła.

– A tak ogólnie – mruknął Harry trącając mnie łokciem – Przepraszam.

– Nie ma sprawy – powiedziałam uśmiechając się – Mówiłam, że wszystko w porządku – po tych słowach wskazałam na jego krocze. Po chwili wszyscy się zaśmialiśmy.

– No Harry – zaczął Zayan kończąc papierosa – To chyba pierwsza dziewczyna, która nie jąka się rozmawiając z tobą.

– Tak? – zapytałam otwierając szerzej oczy – Przecież on nie ma nic, przez co miałabym się jąkać! 

– Jak to? – usłyszałam zawiedziony głos Harry'ego– A ta twarz? – zapytał słodko się uśmiechając.

– Ech… – westchnęłam przeciągle mijając go.

– Jakie „ech” ? – powiedział biegnąc za mną.

– Widziałam lepsze – zaśmiałam się widząc jego minę. Wyprzedziłam go próbując uspokoić serce, które zaczęło bić szybciej, gdy tylko Harry się odezwał.

* * *

Postanowiłam założyć opowiadanie o 1D. Tylko tyle mogę powiedzieć..

 To jest prolog i mam nadzieję, ze ktoś go przeczyta. Może opowiadanie przypadnie wam do gustu? xD Liczę na komentarze. Jeśli tutaj pojawią się przynajmniej trzy komentarze, dodam rozdział pierwszy. Zobaczymy czy wypali taki limit :P Pozdrawiam!